Zaterdagochtend, 30 maart, 8:44, Bar stuurt een foto in de groepsapp. Het is nat, het is grijs, het is modderig, het is het veld van DIOK. En het is bijna (+/- 5 uur) tijd voor de wedstrijd van Dames 2 op ditzelfde veld.

Als het inmiddels 13:00 is lopen Carlijn en ik de kleedkamer binnen waar we een paar DIOK dames treffen. Samen met twee andere speelsters van Gouda en Breda zijn dit onze teamgenoten van vandaag. Opgelucht zegt een van de DIOKers: “Oef, jullie hebben gelukkig wel de goede speelsters van D1 meegenomen.” Terwijl ik me afvraag of dit een compliment is en bij welke speelsters van Delft ze iets anders had gezegd, en of het überhaupt uitmaakt aangezien we voor een sociaal potje ballen komen, worden vrolijk de verhalen van de afgelopen avond uitgewisseld.

Er wordt ook nog ingegaan op de laatste wedstijd van D1 van Delft tegen DIOK met opmerkingen als “Tegen jullie spelen is altijd zó kut”, en “We zaten er echt niet lekker in” en “Die wedstrijd was zó zwaar”. Weer vraag ik me af of het een compliment is of dat ze gewoon aardig willen zijn omdat ze het met ons doen de komende 2 uur. Gelukkig komt de rest van de Delftse stoet snel hierna de kleedkamer binnenlopen. Met een tiental speelsters van RC Delft waarvan 9 front-fivers zijn we goed vertegenwoordigd op deze grauwe dag.

Onze allernieuwste aanwinst Moti (3 trainingen oud) speelde voor het eerst mee, evenals Emma die al iets langer meetraint. Ook Loes was overgehaald om toch een keer mee te doen. Met deze mix van ervaren en minder ervaren speelsters speelde het team als een geoliede machine. De potjes, in het eerste kwart onder leiding van fly-half Silver, kwamen goed tot stand en zorgden dat er ruimte aan de buitenkant ontstond. De bal ging soepel door de handjes (tot zover de omstandigheden het toelieten) en de samenhang werd steeds beter naarmate de wedstrijd verstreek.

Silver, ‘confused but confident’ aldus coach Becky, verwisselde later haar positie voor de 2de center waar ze elke bal op snelheid ving en vaak genoeg ook nog doorspeelde naar de vrije wing. Amira en Emma hadden zowel in de aanval als de verdediging impact en maakten goede meters. Loes zorgde bij elk balcontact dat er ten minste 3 mensen nodig waren om haar te tackelen. Moti maakte bij een van haar eerste balcontacten gelijk een run van bijna 30 meter maar wil nooit meer in de scrum staan. Aukje, Carlijn en Truus zorgden voor de goede samenhang binnen het team.

Als wisselende fullback hadden Bar en ik maar weinig te doen, wat ook weer een teken is dat de verdediging on point was (ook al moet ik bij de volgende wedstrijd even goed opletten hoe Evi het voor elkaar krijgt om elke bal die gekickt wordt te vangen zonder deze eerst te laten stuiteren). Al met al een geslaagde rugby middag!

Tot slot wil ik nog eindigen met de positieve vibes van Truus:

“Was super leuk in Leiden! De teams waren heel gebalanceerd samengesteld dus we hebben een mooie pot gespeeld. Met Motti op de prop en de support van Fullback Frinking 🥰 en wildcard Loes die ook een paar mooie breaks heeft gemaakt. En natuurlijk alle andere meiden die geweldig hebben gespeeld 🥰 hoop dat jullie net zo blij zijn.”

Groet, Judith