Bij de wedstrijden van het tweede zijn we meestal met een man of 15. Of 20 maximaal en er is ook wel eens een fan. Vaak van een jaar of vijf, of juist zeventig. Of Daan. Hoewel we dus met weinig zijn, vergeten we regelmatig de shirts, komen spelers te laat met de gekste verhalen en is er onder de douches meestal een levendige, en noodzakelijke, ruilhandel in handdoeken en bier.
Toen ik van het onzalig plan vernam om met de hele rugby club naar Parijs te gaan om een wedstrijd te kijken en dan weer terug te rijden dacht ik dan ook meteen: “Wat een gekkenwerk!” en een seconde later: “Daar moet ik bij zijn!”
Uiteindelijk hebben 177 man zoiets gedacht, in elk geval dat deel van meegaan. En die zijn niet teleurgesteld! Want de kaartjes waren er, de wedstrijd was gaaf er was meet & greet the players, te drinken van ranja tot bier, te eten van sushi tot pommes frites en er viel zoals zo vaak bij onze club eigenlijk geen onvertogen woord.
En als je iets goed organiseert. Zo goed als dit reisje. Dan gaan de kleine dingen ook goed. Bijvoorbeeld dat Kolisi een beetje rond het stadion loopt te scharrelen precies waar de bus stopt. Als enige! Gewoon alleen, met alle tijd voor ons. Zo leuk voor iedereen. Hij houdt van selfies nemen en het zou mij niks verbazen als hij als trainer op de shortlist komt, zo blij leek hij te zijn met de aandacht. En dat was wederzijds natuurlijk.
Ikzelf raakte wat verliefd op een drumband van een stuk of 20 kinderen uit de banlieue en bleef daar hangen tot vlak voor de wedstrijd. Maar ik vond iedereen terug en we zaten lekker bij elkaar. De kinderen keken hun ogen uit. Fantastisch. En nu ik het zo bedenk, dat was na een zit op een terras in een waterig Frans zonnetje in afwachting van de wedstrijd. Heel gezellig. En nu ik het zo bedenk, dat was na de openklikken van de eerste blikjes Hertog jan, ergens halverwege. Ook heel gezellig.
Zodat je langzaam de hele dag in een roes met je vriendjes doormaakt. Dat kon ook op de cola, paaseitjes, seven-up, water en andere dingen in de tas die iedereen op de Korftlaan ontvangen had. Heerlijk. Op de terugweg gingen ze helemaal leeg. En de Spotify-lijst ook. Ik zat beneden (naast Ed!) omringd door leeftijdgenoten en wij pinkten traantjes weg bij reggae muziek, verhalen over andere trips, en lachten om iedereen die om de beurt, in slaap viel. Heerlijk. Veel veiliger kan het niet met zo’n groep.
Ik heb gehoord dat Annemieke, Renate en Edwin een en ander georganiseerd hebben en ik neem mijn hoed, of eigenlijk Racing Metro 92-muts uit de fanwinkel, diep voor ze af.
Superbedankt, jullie hebben een hele mooie herinnering voor iedereen die mee was, gebouwd! Geweldig.
Oh ja, Racing won.
Gr Zeno
30 maart 2024
