Voor de Cubs 1 van RC Delft was het afgelopen zaterdag 8 februari een belangrijke wedstrijd, uit bij het tweede team van HRC. Voor het bereiken van de play-offs moest er gewonnen worden, na nederlagen tegen het sterke Rotterdam en Wassenaar. En dat zou ook moeten lukken, volgens de dames bij mij in de auto. “Vorige keer waren we ook beter” (toen werd met 10-0 gewonnen). “Mink en Sammy zijn weer terug van blessures”. Suzan, op de vraag of ze er zin in had: “jawel, als we maar wél winnen!”

Gezonde spanning vooraf, dus. Het was een prima weertje, wel fris, maar nauwelijks wind en af en toe kwam het zonnetje er doorheen. Het werd wel kunstgras, helaas.

Delft vloog uit de startblokken. Later zou Martin verklaren: “Cubs 1 speelde een bijna perfecte 1e helft. Met veel druk en variatie.” Inderdaad was de eerste try al snel een feit. De verslaggever weet niet met zekerheid te zeggen wie die drukte. Was het Kelsey? Als excuus kan ik opvoeren dat dat bij rugby natuurlijk ook helemaal niet uit maakt. En waar het vorig seizoen toch vaak van een lange solo van de onvolprezen Rune moest komen, zijn het nu eigenlijk altijd (noodgedwongen, Rune is nu junior) échte team tries. Kelsey kwam in ieder geval een aantal keer goed door over de rechterflank en daar werd ook de try gedrukt. Het betekende direct een uitdaging voor flyhalf Finn: moeilijke hoek voor de conversie. Maar er was hoop in het publiek: “het is wél een linkspoot” en verdomd: de bal vloog prachtig tussen de palen en nét over de dwarsbalk. Een Finn Russell (“Messi van het rugby”) in de dop?!

De score werd die helft verder opgevoerd en, nog belangrijker, de tegenstander kwam niet door de taaie verdediging heen. Er waren weer goede, harde tackles van bijvoorbeeld Suzan en veel goed werk in de ruck. Delft zat er fel op. De cubs van Delft hebben duidelijk goed getraind op het omhoog houden van de bal in het try-gebied, want dit lukt ze verrassend vaak tijdens de wedstrijden, zo ook nu weer. Het rustsignaal kwam wel als geroepen, want HRC werd sterker. Even herpakken dus.

Na de rust scoorde HRC wel twee keer, waardoor het toch nog spannend werd. Martin: “2e helft survival eerste 10 minuten”. Er werd dan ook druk gesleuteld en gecoacht vanaf de zijlijn. Maar Delft herpakte zich, ook met dank aan de wisselspelers. Sommigen spelen zichzelf ook gewoon leeg in 40 minuten en zo moet het ook, daar heb je wisselspelers voor! Je kunt niet alles even goed zien natuurlijk, maar ik herinner me die 2e helft mooie acties van bijvoorbeeld Mink, Sammy, Ragner en Ype, en, o ja, dat popje van Vera op de op volle snelheid aanstormende Rose.

Martin: “daarna weer helemaal het momentum. Team effort!”

De rug werd gerecht, eindstand: 10-22. Ype werd verkozen tot man-of-the-match aan Delftse zijde.

Voor Delft nog maar één wedstrijd te gaan in de poulefase: uit tegen Utrecht. Altijd lastig, thuis werd met 5-26 verloren. Maar wie weet, en dan op naar de kruisfinales!

Klik hier voor een impressie.

Derk, vader van Vera