Traditioneel organiseren de Oysters een toernooi op Moederdag en ook dit jaar waren de Turven van RC Delft van de partij.

In twee poules mochten we uitvechten wie er met de grote prijs, die door Pablo de Portugese speler van het eerste team van de Oysters werd uitgereikt, vandoor zou gaan.

In een poule met BRC, Oysters 2 en Dukes 1 werden we uiteindelijk eerste. Met BRC en Oysters 2 hadden we weinig problemen en na een potje Beverbende, croissants en fruit speelden we knal scherp tegen Dukes 1 en werd het uiteindelijk 4-4. Dit moesten we wel zonder Faber doen, die door een BRC speler een try werd ontnomen door hem omver te kegelen met als resultaat een dikke knie en einde toernooi. Vanaf de zijlijn zag hij dat we ons met 16 tries voor en 8 tegen poulewinnaar mochten noemen.

In de halve finales wachtten ons de lokale trots: Oysters 1. Zij hadden het in de andere poule afgelegd tegen VRC (op basis van try’s). Ondanks een rondje cupcake’s was door de hoge temperatuur de jus er bij ons een beetje uitgelopen en hadden we het lastig tegen de grote mannen uit Oisterwijk, met als gevolg dat we met 4-1 van het veld gingen. Het lukte ons niet goed om in ons ritme te komen en veel beslissingen vielen niet in ons voordeel uit. Het resultaat waren dikke, dikke tranen. Menig ouder moest vol aan de bak om samen met de coach de turven te troosten. We voelden dat ons onrecht was aangedaan maar zoals altijd heeft de ref gelijk en de tegenstander eerlijk gewonnen dus we hebben in het poortje ons beste beentje voorgezet en ons goede verliezers getoond.

Hoe nu verder? Ja, daar moest de coach eens goed over nadenken en daar waren wel gezegd tien minuten voor. Tegenstander om de derde plaats was een oude bekende van ons: Dukes 1. De vorige wedstrijd was een waar gevecht geweest waarin we op het einde een mooi gelijkspel uit het vuur hadden gesleept.

Na een pep talk van de coach waarin voornamelijk werd benadrukt dat we goed bezig waren en nog steeds zicht op een prijs hadden als we geconcentreerd ons eigen spel zouden spelen, kreeg elke turf een dikke knuffel van hun ouders om met een ‘wij zijn Delft yell’ het strijdperk te betreden.

De ref van de vorige wedstrijd (tegen Oysters 1) stond ons al op te wachten met tot de tanden gewapende Dukes 1 spelers. Zij waren niet vergeten dat we in de vorige wedstrijd moedig tegenstand hadden geboden en mooi terug waren gekomen.

Het ging er vol op en we werden een beetje overklast. Ook vroegen we ons af en toe af ‘waarom het ging zoals het ging’ en dus keken we met halftime tegen een 3-1 achterstand aan. We besloten er nog een tandje bovenop te gooien. Ondanks mooie try’s, teamspirit en vastberadenheid trokken we in de abrupt gestopte wedstrijd aan het kortste eind: 5-4. Ook nu moesten we sportsmanship tonen maar dat is wat lastiger als je het gevoel hebt dat je bestolen bent en de tegenstander erg uitbundig hun winst in je gezicht viert. Toch hebben we hier ook laten zien waar RC Delft voor staat. De ref en de coaches kregen een handje en er werd netjes, met over wangen biggelende tranen, ‘hiep hoi’ geroepen in het poortje. Toen snel naar de ouders voor een welverdiende knuffel.

Omdat we een prestatie van jewelste hadden neergezet ontvingen we een mooie medaille en een ijsje (dank CarlijnQ). Toen was het ergste verdriet wel naar de achtergrond gedrongen. Snel maakten we nog een groepsfoto, om bij de prijsuitreiking te horen dat VRC de uiteindelijke winnaar van het toernooi was.

Rood verbrand, ijsje in de hand vingen we totaal kapot de terugweg naar Delft aan na een fantastisch Moederdag toernooi, waar we mooi spel hebben laten zien. Waar karakter is getoond en waar een zeer verdiende 4e plaats uit het vuur is gesleept.

Wat een mooie dag (ondanks Faber’s blessure) en heel veel dank aan de aanwezige supporters! Ook dank aan Yara voor de foto’s!

Groet,
Jeroen