Een aanlokkelijke advertentie in Rugby World, waar Zeno in december 1989 mee aankwam, trok mij ook wel aan. Er werden enthousiaste rugbyers gevraagd om in de zomer bij de Druids in Edmonton, Canada te komen spelen. Na een briefwisseling was alles voor elkaar.

Helaas vonden ze Zeno nog te jong.

Eind april kwam ik in Montreal aan, dat altijd nog zon 3000 kilometer van Edmonton af ligt. Maar het leek mij leuker om eerst wat rond te reizen dan ineens op de plaats van bestemming gedropt te worden.

Na meer dan een week in Montreal, Toronto en omgeving rondgezworven te hebben, ben ik met de Greyhound naar Edmonton gereisd. Een reis van zo’n drie dagen en nachten met de bus. Je krijgt zo een aardig idee van de uitgestrektheid van het land. Door gesprekken met vriendelijke medereizigers kom je nog meer van het land en de mensen te weten, waardoor de busreis zo voorbij was.

De ‘Granddad’ van de club haalde mij af. Hij was zelf uit Wales afkomstig en zat alweer zo’n 20 jaar in Canada. Ik was niet de eerste buitenlandse  speler die gearriveerd was. Er waren al wat Nieuw-Zeelandse en Engelse spelers. Het bleef nog maanden een komen en gaan van spelers uit allerlei rugbynaties.

De club had appartementen geregeld, waarvan we met z’n allen gebruik konden maken. Ook kregen we een grote ‘Chevy-stationwagon’ te leen. Daarmee kwamen we nogal eens stil te staan. Omdat iedereen krap bij kas was, werd de tank altijd maar met een paar liter bijgevuld. Het trainingsprogramma werd op deze manier uitgebreid met het duwen van de Chevy. Werk was geen probleem in deze betrekkelijk nieuwe stad. Iedereen was dus al gauw aan de slag, als schilder, dakbedekker, hovenier, ober of kok. Samen met Paul, een Engelse speler, had ik iemand gevonden, die nogal wat klussen op zijn twee boerderijen te doen had.

Het rugbyseizoen begon met een Sevens-toernooi. De Canadese spelers waren vriendelijk en gastvrij. Ze kwamen al gauw met allerlei meubelen voor onze appartementen aanzetten. Het weekend erop was het ‘rugbyfeest’, een groot rugbytoernooi met alle clubs uit Edmonton en omgeving. Dit werd gehouden op het grote rugbypark ‘Clersie’ met 5 velden aan de rand van de stad. Twee dagen rugby en feest met zo’n 1000 enthousiastelingen, wat typische rugbytaferelen opleverde. Rugby is voor de Canadezen een zomersport, zodat de benadering niet al te serieus is. Maar aangezien ze sportief aangelegd zijn, was het niveau toch vrij goed mede door de inbreng van alle buitenlandse spelers. De club had 5 teams voor de competitie ingeschreven, zij speelden op dinsdag, woensdag en zaterdag. Dit hield in dat je kon spelen als je langs kwam.

Ik had intussen, na een paar weken werken, een motor kunnen aanschaffen, waardoor de vervoersproblemen opgelost waren. De stad bood genoeg ontspanning en er gebeurde onwijs veel in de zomermaanden. De Canadese spelers nodigden ons voor allerlei gelegenheden uit. Na een hoop water geslikt te hebben, heb ik me nog het waterskiën eigen gemaakt. De barbecue wordt ook bij elke gelegenheid te voorschijn gehaald.

We behaalden veel overwinningen, wat ze daar erg belangrijk vinden. Ik stond zelf, na een paar wedstrijden 2e rij gespeeld te hebben, weer lekker flanker in het 1ste of 2de.

Na zo’n 2 maanden kreeg ik een ideale gelegenheid om er tussenuit te gaan. De man waarvoor we werkten, had een vakantiehuis in British Columbia aan een meer, waar hij zomers met zijn vrouw verbleef. Er moest alleen nog het een en ander aan gebeuren. Dat zagen wij dus wel zitten. Ik met de motor en Paul met z’n oude ‘Van’ er naar toe. Ik heb nog nooit zo’n groot gevoel van vrijheid ervaren als tijdens die trip. Dwars door de Rocky Mountains. De trip duurde 20 uur, zodat we er maar een paar dagen de tijd ervoor genomen hebben. We zijn daar toen ruim een week bezig geweest. Het leek meer op een vakantie daar de vrouw des huizes ons flink liet genieten van de Canadese keuken. De omgeving en het weer waren schitterend. De terugweg hebben we aangegrepen om een gedeelte van British Columbia te verkennen. Een prachtig heuvelachtig gebied.

Weer terug bleek er niet gespeeld te zijn door grote regenval. Ik ben toen in een bakkerij gaan werken, wat best beviel. Dit ben ik tot het eind blijven doen.

De competitie verliep nog steeds voorspoedig. We hadden helaas weinig uitwedstrijden, omdat de meeste clubs op het rugbypark speelden. Maar hadden we een uitwedstrijd dan was het gelijk ook een flinke. We gingen op vrijdag de bus in, ’s nachts in een motel, en ’s morgens, na een flink ontbijt, volgde de wedstrijd. Met een groot aantal trays bier werd ’s avonds aan de terugreis begonnen.

De club kwam aan haar geld door het leveren van beveiligingspersoneel bij concerten en het helpen bij Bingo’s, wat in Canada erg populair is. Frankie en Bernadette kwamen ons nog opzoeken. De over het algemeen niet zo grote Canadezen waren direct onder de indruk van Frank. Het is dat zijn maat schoenen niet voorhanden was, anders had hij gelijk in het team gestaan. Het eerste, tweede en vierde team haalden de play-offs, wat nog nooit eerder gebeurd was.

Het liep al tegen het einde van m’n verblijf en ik wilde samen met Mirjam, die er ook was, nog wel wat meer van het land zien. We hadden het geluk dat we een auto te leen kregen van een andere speler. We zijn ermee naar Grand Prairie gereden. Dat ligt zo’n 800 km ten noorden van Edmonton. De rest van het team kwam met de bus om onze play-off wedstrijd van het tweede tegen Grand Prairie te spelen. Helaas verloren we de wedstrijd net.

Daarna zijn Mir en ik kamperend afgezakt naar de Rocky Mountains, waar we, met het nog steeds mooie weer van de ‘Indian Summer’, trektochten gemaakt hebben. Ik wilde de finales van het eerste en het vierde het weekend erna niet missen. Het eerste won na een echt ongelofelijke spannende wedstrijd. ledereen was erg opgelucht en blij dat we het gehaald hadden.

Voor mij was dit een erg leuk afscheid. We zijn eerst naar Vancouver gegaan om vandaar weer dwars door Canada terug te reizen naar de oostkust om daar op het vliegtuig te stappen. Ik kan iedere enthousiaste rugbyer deze toer aanraden.

EdmonTon Greeve